موجی بود در حال خیزش، صدای اعتراضی بود به وسعت سی سال خیانت و چپاول. امیدی بود به رنگ آزادی و آزادگی، بی رنگ و بی ریا،. ملتی بود که بیدار می شد.!
صدای هم همه اعتراضمان لرزه بر اندام سیاهشان انداخت، و شوق اتحادمان به بی بیچارگیشان نشانده بود. و اینچنین شد که اهریمن حیله ای دگر ساخت و میراث دیرینه پدارمان را برای دگر بار از ما ربود.
و این بار به خیانتی سیاه عقوبتمان کردند و به حقه ای سبز فریب مان دادند
چرا که می دانستند، سالهاست که به رخت عزا نشسته ایم در سوگ برادر، خوب می دانستند ما را چشم نوازی جز اشک و آه باقی نگذارده اند.
پس دگر بار در فریبان حیله کردند.
و چه ساده فریب خوردیم..!
پدری نبود که حیله و مکرشان را نشانمان دهد، سالها پیش بود که پدر را به جرم آزادیخواهی به دار آویخته بودند و برادرم را سالها پیش به جرم وطن پرستی به زندان افکنده بودند
هنوز داغ برادر تازه بود که داغی دگر بر دل مادرم نشاندند.
و این چنین بود که دگر بار فرببشان خوردیم، دیروز به چهره خندانشان و امروز به سبزی رنگ عبایشان فریبان دادند.
آه که چه فریاد می کشید، مام ایران، آنگاه که پنچه خونیشان از زیر عبای سبز، ندای آزادیمان را غرق خاک و خون کرد.
آه که چه زجه هایی می زد مادرم آنگاه که زیر تابوت برادرم را دست ناپاک به رنگ سبزشان گرفته بود.
و من این بار دیدم که چگونه برادرم، سهراب وار غرق در خون شد. و شنیدم صدای قهقهه کریهشان را، آنگاه که کمانگیران ایران زمین را به دار می کشیدند. آنروز که صدای زجه امان از گلوی خواهرم ربوده بود، من بودم، و شنیدم صدای سکوت تمسخر آمیزشان را.
این من بودم که فریاد زدم در گوش جهانیان، برادر کوچکم بود که دست مجروهش به آن سوی جهان رسید. این ما بودیم که فریاد کردیم. نه.!! اعتراض ما به قدمت تاریخمان بود که جهانیان شنیدند. ما از پس عبای سبزشان فریاد کردیم، نه! رنگ سبزشان تنها سرابی بود بی پایان. و من در این سراب از توان افتادم.
و این بار خواهم دانست که اهریمن دشمن دیرینه من است، و خواهم دانست که اهریمن به هر رنگ و ردایی اهریمن است و این بار خواهم دانست که بر دیو اطمینان مرگ است ، و این بار خواهم دانست که آزموده را آزمودن خطاست.
و در آن روز آفتاب، دوباره نشان من خواهد بود و آن روز دوباره به پا خواهم خواست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر